Balthus (1908 – 2001)
Polonya Asıllı Fransız Ressam Balthus (Balthasar Klossowski de Rola) 1908’de Paris’te doğdu. 1925’lerde Toulon’da yaşayan sanatçı manzara resimleri çiziyordu. 1929’da Zürih’teki Galeri Förster’de ilk sergisini açtı. 1932’de Paris’e dönen sanatçı burada Pierre Jean Jouve, André Derain ve Alberto Giacometti ile tanıştı. Zaman içinde İtalyan fresklerinden esinlendiği kendi figüratif resim çalışmalarına devam etti.
Kübizm ve sürrealizm gibi çağdaş akımlara ilgi duydu ve Federico Fellini, Pablo Picasso, Joan Miró, Salvador Dalí, David Hockney ve özellikle Pierre Matisse ile arkadaşlık kurdu. 1938’de New York’da Galeri Pierre Matisse’de sergisini açtıktan sonra Paris’e döndü. 1961’de davet üzerine Roma’daki Fransız Akademisine müdür oldu.
Balthus’un tarzı öncelikle klasiktir. Çalışmaları, Emily Bronte’nin yazıları, Lewis Carroll’un yazıları ve fotoğrafçılığı ve Masaccio, Piero della Francesca, Simone Martini, Poussin, Jean-Étienne Liotard, Joseph Reinhardt, Géricault, Ingres, Goya’nın resimleri dahil olmak üzere çok sayıda etki gösterir. Jean-Baptiste-Camille Corot, Courbet, Edgar Degas, Félix Vallotton ve Paul Cézanne aynı ölçüde etkilidir.
Tekniği ve kompozisyonları rönesans öncesi ressamlardan esinlenmiş olsa da, de Chirico gibi çağdaş gerçeküstücüler benzer ürkütücü imaları vardır. Figüratif sanatın büyük oranda görmezden gelindiği bir zamanda figürü çalışan, 20. yüzyılın önemli bir sanatçısı olarak kabul edilir.
Resimlerinin çoğu genç kızları erotik bir bağlamda gösterir. Balthus, çalışmalarının erotik olmadığını, çocukların cinselliğinin rahatsız edici gerçeklerini tanıdığını söyledi. 2013 yılında, Balthus’un ergen kız resimleri, The New York Times’daki Roberta Smith tarafından hem “çekici hem de rahatsız edici” olarak tanımlandı.
SANATÇININ ESERLERİNİ GÖREBİLECEĞİNİZ GALERİ SAYFASI
Sanat Anlayışı
Balthus’un sanat anlayışı, 20. yüzyılın genel modernist eğilimlerinden ayrılır. O, çağdaşları soyut sanata yönelirken bilinçli biçimde figüratif geleneğe sadık kalmıştır. Kendi döneminin avangard hareketlerinden etkilenmektense, resminde Rönesans ustalarının biçim anlayışını ve Klasik sanatın dinginliğini çağdaş bir dile uyarlamayı tercih etmiştir. Bu yaklaşımıyla hem zamanının dışında hem de zamansız bir sanat üretmiştir.
Balthus’un eserlerinde sıkça karşımıza çıkan tema ergenlik çağındaki genç kız figürüdür. Bu konuya yaklaşımı, sanat tarihinde tartışmalı bir yer edinmesine sebep olmuştur. Ancak Balthus bu figürleri, erotik ya da cinsel bir bakıştan çok, zamanın durduğu, masumiyetle gerilimin iç içe geçtiği bir şiirsellikte sunar. Kompozisyonlarında figürlerin duruşları, jestleri ve mekân kullanımı genellikle teatraldir. Onun resimleri çoğu zaman gündelik bir sahne izlenimi verse de, altında derin psikanalitik ve felsefi çağrışımlar yatar. Bu anlamda Freudyen temalar da eserlerinin okunmasında önemlidir.
Teknik açıdan Balthus, geleneksel yağlıboya yöntemlerini kullanmış, ışık ve gölgeye verdiği önemle klasik bir ustalığı çağrıştırmıştır. Perspektif, simetri ve kompozisyon konularında oldukça bilinçli bir yaklaşım sergilemiştir. Mekânların içsel bir psikolojik alan olarak kullanılması, onun resimlerinde önemli bir rol oynar.
Sanatçı, eserlerinde anlatımcı olmasına rağmen hiçbir zaman doğrudan bir öykü anlatmaz; seyirciyi sahnede olup bitenlere dair kendi yorumunu geliştirmeye davet eder. Bu nedenle resimleri sıklıkla bir rüya ile gerçeklik arasındaki geçiş alanını temsil eder.
Balthus’un resim anlayışı, “zamansız gerçekçilik” olarak tanımlanabilir. Ne tam anlamıyla klasik, ne de modern olan bu tutum, onun hem dışavurumcu hem de simgesel bir üslup geliştirmesine yol açmıştır. Balthus, modernliğin dışına çıkmadan, figüratif sanatın güncel bir ifade biçimi olabileceğini kanıtlayan sanatçılar arasında sayılır.
